SMILER CAN CHANGE IT ALL
Gegga puplished a book about me in october 2013...
A little taste from it:
This book is written as a
consequence of my unfaltering belief that the world can be improved with a smile.
When we smile, we feel good, and we pass on
that good feeling to others. Even the grumpiest people cheer up when someone
smiles at them. I speak from
experience: I used to be the grouchiest
grouch of them all – some of the
time, at least.
Throughout my life I had often
wondered what its purpose
was, and had asked my Creator
some big questions. Yet for the
longest time, I found the answers
lacking. I was not as happy as I longed to
be, and had a hard time understanding why my life wasn’t working
out the way I wanted it to. Today I
have a better understanding of the reason
– I was having a hard time loving
myself unconditionally. No one had taught me how to do it. I rarely felt OK just as I was… I was never quite “enough”, or so it felt to me. I made unconscious demands on others… such as that they “make me” happy. At the same time
I took responsibility for their
happiness. This was both a difficult
and complicated thing to execute, and I failed again and again. My self-image
was in tatters....................
Now, at last – when I have reached middle age – I have realized that....
SMILER GETUR ÖLLU BREYTT
Gegga gaf út bók um mig í október 2013...
Smá smakk úr henni:
Þessi bók er skrifuð
vegna óbilandi trúar
minnar á að hægt sé að bæta heiminn með brosi.
Þegar
við brosum þá líður okkur vel og við
smitum þeirri vellíðan til annarra. Jafnvel fýlupúkar kætast ef brosað er til þeirra... og tala ég þar
af reynslu, þar sem ég var sjálf endrum og eins fýlupúki
af fúlustu gerð.
Í gegnum lífið velti ég oft fyrir mér tilgangi þess og spurði almættið stórra spurninga...
en fannst lengi vera fátt um svör. Ég var ekki eins
hamingjusöm og ég vildi
vera og skildi illa af
hverju líf mitt gekk ekki
upp á þann hátt er
ég kaus.
Í dag skil ég betur ástæðuna;
ég átti
ansi erfitt með að elska sjálfa mig skilyrðislaust. Enginn hafði kennt mér það.
Mér fannst ég sjaldan vera fullgild
eins og ég var... ég var aldrei alveg „nóg“... að
mér fannst. Ég gerði ómeðvitað
kröfur til annarra... kröfur um
að aðrir „gerðu mig“ hamingjusama. Að
sama skapi tók ég
ábyrgð á hamingju þeirra. Þetta var
bæði erfitt og öfugsnúið í framkvæmd og að mistakast þetta æ ofan í æ braut sjálfsmynd mína – í þúsund mola.....................
Nú loksins – komin á miðjan aldur – hef ég áttað mig á því að....
Hug and smile
No comments:
Post a Comment