ARE YOU DISRESPECTING YOURSELF?
I graduated as a NLP Practitioner Coach recently and
during my studies I mentally dug deep within and decided to study myself from a
different viewpoint. One day I experienced a major emotional breakdown and broke into unstoppable tears – which came as a
surprise to me in a positive way. With a bit of sole-surging I found out that I
often don´t treat myself with the respect that I deserve – and during my life I have often let myself be
mistreated. With that revelation I found
out I now had the power to deal with
those emotions and change them for the better.
But Why? Why do many of us accept being mistreated? Why
don´t we respect ourselves more, when we know that we all are a part of the
divine and we only deserve the best?
Can it be that we're so hungry for approval and love from others that we don't want to see the truth?
I’m a
perfectionist and when I was studying for the final exam I almost burned myself
out. Sometimes I have super high expectations for myself and in that exam I
‘needed’ to show myself (others more though) that I could do it with style! Even though I was
working full time I gave it my all and more. The result was irregular heartbeats
and sky high blood pressure – so I had to take medicine (beta-blocker) to relax my
heart - if I didn´t want my heart to explode (of course there was no time for
meditation in the middle of all the stress).
Sometimes I’m not
very smart when it come to taking decisions
for myself. When you’re a workaholic
and you find it painful to say NO when someone offers you some extra work - than the result is stress of a high level –
in my case anyway. My challenges is to
learn to say STOP for my own good and show myself the respect to relax now and again.
I’m always worthy – I don’t need to proof that or anything
else for myself or others!
When it comes to relationships and communications I often could do a lot better! Why do I feel
paralized when someone is screaming at me? Why do I need people I do like, or
even don´t like - to like me – or at least smile back at my?
Why do I keep my
mouth shut when someone hurts me, treats me badly, is unfair or rude to
me?
Not saying I should be rude or act in the same way – just
saying I might stand up for myself and tell my truth, out loud! I‘m confident that no one can hurt me (unless
I believe what’s been said) – and therefor it’s my job not to do so!... as Byron
Katie, a wonderful teacher, says in her great book ‘Loving what is’.
My friend Dr. Andrea
Pennington has an interesting solution for staying strong in personal conflicts. In her new book
The Orgasm Prescription for Woman she says: “Turning what could be seen as
destructive energy and making it useful, I often find that it helps to create
an inner ‘F-you girl.’ Once the inner critic has settled down, we can still
protect ourselves with an aspect of the self that is sometimes irrelevant,
aggressive or edgy. Part of becoming resilient involves becoming assertive and
sometimes that involves firing off a few F-bombs. Now I am not one to curse
indiscriminately, but the word fuck does bring a certain power to it. Besides
fuck you, your inner F-you girl may say ‘forget you.’ Either way, the intention
is to shut the haters up (which are sometimes just figments of our own
imagination!) and to take a stand for what we believe in.”
Andrea says it of course
silently – known for being very polite lady... ;-)
I’m practicing every day in every way to treat myself with more respect and love – and in doing so I look at myself through God’s glasses to see me as clearly as she does...
I’m practicing every day in every way to treat myself with more respect and love – and in doing so I look at myself through God’s glasses to see me as clearly as she does...
To tell the truth I do believe we love ourselves more then we are
aware of...
ERTU AÐ VANVIRÐA ÞIG?
Nýlega
útskrifaðist ég sem NLP meðferðar-og markþjálfi og á meðan á náminu stóð fór ég
djúpt inn á við og skoðaði sjálfa mig frá ýmsum vinklum. Einn daginn brast
eitthvað innra með mér og ég datt í ofsafenginn grát með ekkasogum og
nefrennsli sem kom sjálfri mér skemmtilega á óvart. Ég áttaði mig á því að ég
hafði hingað til ekki sýnt mér sjálfsvirðingu sem skyldi á ýmsum sviðum lífs
míns – og hafði oft látið misbjóða mér. Nú þegar ég sá þetta skýrt – get ég
tekist á við það og breytt þvi... ef ég nenni ;-)
En AF HVERJU? Af
hverju samþykkjum við þegar okkur er misboðið? Af hverju virðum við okkur ekki
meira - jafnvel þegar við trúum og vitum að við erum guðdómleg - sköpuð í Guðs mynd og
eigum bara gott skilið?
Getur verið að við þráum svo heitt ást og samþykki annarra, að við lokum augunum fyrir sannleikanum?
Ég er
fullkomnunarsinni og þegar ég var í próflestri um daginn brann ég næstum
yfir. Stundum (of oft) hef ég fáránlegar væntingar fyrir sjálfa mig... og í þessu
prófi varð ég að meika það með stæl! Jafnvel þó ég væri í fullri vinnu þá gaf
ég allt og meira en það í próflesturinn. Afleiðingin var himinhár blóðþrýstingur og miklar hjartsláttartruflanir - ég þurfti lyf til að róa hjartað svo ekki springi það (að sjálfsögðu var enginn tími til að hugleiða
í öllu stressinu).
Stundum er ég
ekki kýrskýr þegar kemur að ákvarðanatöku fyrir sjálfa mig. Þegar þú ert
vinnualki og þú upplifir þjáningu við að segja NEI við aukavinnu, þá er
afleiðingin stress á háu stigi – amk. hjá mér. Áskorun mín er að að
læra að segja STOP þegar það þjónar mér og sýna mér þá virðingu að slaka á af
og til. Ég er alltaf elsku verð og þarf ekki að sanna það (né nokkuð annað) fyrir
einum né neinum.
Þegar kemur að
samböndum og samskiptum þá gæti ég sannarlega gert betur. Af hverju ‘lamast’ ég
þegar einhver æpir á mig? Af hverju þarfnast ég þess að fólk sem mér líkar við
– og mér líkar jafnvel ekki við – líki við mig – eða brosi amk. á móti? Af hverju steinþegi
ég þegar á mig er ráðist með ruddaskap og óréttlæti og þegar ég er særð (skeður sem
betur fer afarsjaldan). Ekki það að ég vilji svara í sömu dónalegu myntinni –
aðeins standa með sjálfri mér og TJÁ sannleika minn. Ég veit þó að vísu að
enginn getur í raun sært mig - nema ég trúi orðum viðkomandi og því er það á mína
ábyrgð að gera það ekki!... svo segir Byron Katie magnaður kennari og höfundur
bókarinnar ‘Elskaðu það sem er’.
Vinkona mín Dr.
Andrea Pennington hefur skemmtilega og óvenjulega lausn á að halda styrk sínum þegar á hana er ráðist. Í nýju bókinni sinni The Orgasm Precription for Woman segir hún: “Til að breyta
því sem sýnist niðurrífandi orka yfir í nýtilega orku þá finn ég það oft hjálpa
að skapa ‘F-you girl.’ Þegar innri gagnrýnin hefur róast þá getum við varið
okkur með viðhorfi sem virkar þó stundum virðingarlaust, reiðilegt og
ögrandi. Það að styrkja sig og gera sig óbugandi getur falið í sér að henda
nokkrum F-sprengjum. Nú er ég ekki þannig gerð að ég vilji bölva
handahófskennt, en orðið fuck gefur ákveðna orku. Meðfram ‘fuck you’ gæti innri F-girl verið að
segja ‘forget you.’ Hvort heldur sem er þá er ætlunin að stöðva óvininn ( sem
er oft bara okkar eigin hugarburður!) og standa með því sem við trúum.”
Þetta gerir
Andrea að sjálfsögðu í hljóði... enda þekkt fyrir fallega framkomu.
Nú æfi ég mig
alla daga á ýmsan hátt að sýna sjálfri mér meiri virðingu og ást – og ekki síst
skelli ég á mig gleraugum Guðs til að sjá mig kýrskýrt...
Held nú að í
reynd þá elskum við okkur meira en við erum að fatta...
Með brosi og fullri virðingu... :)