ARE YOU DISRESPECTING YOURSELF?

ARE YOU DISRESPECTING YOURSELF?

I graduated as a NLP Practitioner Coach recently and during my studies I mentally dug deep within and decided to study myself from a different viewpoint. One day I experienced a major emotional breakdown and  broke into unstoppable tears – which came as a surprise to me in a positive way. With a bit of sole-surging I found out that I often don´t treat myself with the respect that I deserve – and  during my life I have often let myself be mistreated.  With that revelation I found out I now had the power to deal with those emotions and change them for the better.

But Why? Why do many of us accept being mistreated? Why don´t we respect ourselves more, when we know that we all are a part of the divine and we only deserve the best?

Can it be that we're so hungry for approval and love from others that we don't want to see the truth? 

I’m a perfectionist and when I was studying for the final exam I almost burned myself out. Sometimes I have super high expectations for myself and in that exam I ‘needed’ to show myself (others more though) that I could do it with style! Even though I was working full time I gave it my all and more. The result was irregular heartbeats and sky high blood pressure – so I had to take medicine (beta-blocker) to relax my heart - if I didn´t want my heart to explode (of course there was no time for meditation in the middle of all the stress).

Sometimes I’m not  very smart when it come to taking decisions for myself. When you’re a workaholic and you find it painful to say NO when someone offers you some extra work  - than the result is stress of a high level – in my case anyway.  My challenges is to learn to say STOP for my own good and show myself the respect to relax now and again.

I’m always worthy – I don’t need to proof that or anything else for myself or others!

When it comes to relationships and communications I often could do a lot better! Why do I feel paralized when someone is screaming at me? Why do I need people I do like, or even don´t like - to like me – or at least smile back at my?

Why do I keep my mouth shut when someone hurts me, treats me badly, is unfair or rude to me? 

Not saying I should be rude or act in the same way – just saying I might stand up for myself and tell my truth, out loud!  I‘m confident that no one can hurt me (unless I believe what’s been said) – and therefor it’s my job not to do so!... as Byron Katie, a wonderful teacher, says in her great book  ‘Loving what is’.

My friend Dr. Andrea Pennington has an interesting solution for staying strong in personal conflicts. In her new book The Orgasm Prescription for Woman she says: “Turning what could be seen as destructive energy and making it useful, I often find that it helps to create an inner ‘F-you girl.’ Once the inner critic has settled down, we can still protect ourselves with an aspect of the self that is sometimes irrelevant, aggressive or edgy. Part of becoming resilient involves becoming assertive and sometimes that involves firing off a few F-bombs. Now I am not one to curse indiscriminately, but the word fuck does bring a certain power to it. Besides fuck you, your inner F-you girl may say ‘forget you.’ Either way, the intention is to shut the haters up (which are sometimes just figments of our own imagination!) and to take a stand for what we believe in.”

Andrea says it of course silently – known for being very polite lady... ;-)  

I’m practicing every day in every way to treat myself with more respect and love – and in doing so I look at myself through God’s glasses to see me as clearly as she does...

To tell the truth I do believe we love ourselves more then we are aware of...

With smile and full respect... :) 

  






ERTU AÐ VANVIRÐA ÞIG?

Nýlega útskrifaðist ég sem NLP meðferðar-og markþjálfi og á meðan á náminu stóð fór ég djúpt inn á við og skoðaði sjálfa mig frá ýmsum vinklum. Einn daginn brast eitthvað innra með mér og ég datt í ofsafenginn grát með ekkasogum og nefrennsli sem kom sjálfri mér skemmtilega á óvart. Ég áttaði mig á því að ég hafði hingað til ekki sýnt mér sjálfsvirðingu sem skyldi á ýmsum sviðum lífs míns – og hafði oft látið misbjóða mér. Nú þegar ég sá þetta skýrt – get ég tekist á við það og breytt þvi... ef ég nenni ;-) 

En AF HVERJU? Af hverju samþykkjum við þegar okkur er misboðið? Af hverju virðum við okkur ekki meira - jafnvel þegar við trúum og vitum að við erum guðdómleg - sköpuð í Guðs mynd og eigum bara gott skilið?

Getur verið að við þráum svo heitt ást og samþykki annarra, að við lokum augunum fyrir sannleikanum?

Ég er fullkomnunarsinni og þegar ég var í próflestri um daginn brann ég næstum yfir. Stundum (of oft) hef ég fáránlegar væntingar fyrir sjálfa mig... og í þessu prófi varð ég að meika það með stæl! Jafnvel þó ég væri í fullri vinnu þá gaf ég allt og meira en það í próflesturinn. Afleiðingin var himinhár blóðþrýstingur og miklar hjartsláttartruflanir - ég þurfti lyf til að róa hjartað svo ekki springi það (að sjálfsögðu var enginn tími til að hugleiða í öllu  stressinu).

Stundum er ég ekki kýrskýr þegar kemur að ákvarðanatöku fyrir sjálfa mig. Þegar þú ert vinnualki og þú upplifir þjáningu við að segja NEI við aukavinnu, þá er afleiðingin stress á háu stigi – amk. hjá mér. Áskorun mín er að að læra að segja STOP þegar það þjónar mér og sýna mér þá virðingu að slaka á af og til. Ég er alltaf elsku verð og þarf ekki að sanna það (né nokkuð annað) fyrir einum né neinum.  

Þegar kemur að samböndum og samskiptum þá gæti ég sannarlega gert betur. Af hverju ‘lamast’ ég þegar einhver æpir á mig? Af hverju þarfnast ég þess að fólk sem mér líkar við – og mér líkar jafnvel ekki við – líki við mig – eða brosi amk. á móti? Af hverju steinþegi ég þegar á mig er ráðist með ruddaskap og óréttlæti og þegar ég er særð (skeður sem betur fer afarsjaldan). Ekki það að ég vilji svara í sömu dónalegu myntinni – aðeins standa með sjálfri mér og TJÁ sannleika minn. Ég veit þó að vísu að enginn getur í raun sært mig - nema ég trúi orðum viðkomandi og því er það á mína ábyrgð að gera það ekki!... svo segir Byron Katie magnaður kennari og höfundur bókarinnar ‘Elskaðu það sem er’.

Vinkona mín Dr. Andrea Pennington hefur skemmtilega og óvenjulega lausn á að halda styrk sínum þegar á hana er ráðist. Í nýju bókinni sinni The Orgasm Precription for Woman segir hún: “Til að breyta því sem sýnist niðurrífandi orka yfir í nýtilega orku þá finn ég það oft hjálpa að skapa ‘F-you girl.’ Þegar innri gagnrýnin hefur róast þá getum við varið okkur með viðhorfi sem virkar þó stundum virðingarlaust, reiðilegt og ögrandi. Það að styrkja sig og gera sig óbugandi getur falið í sér að henda nokkrum F-sprengjum. Nú er ég ekki þannig gerð að ég vilji bölva handahófskennt, en orðið fuck gefur ákveðna orku.  Meðfram ‘fuck you’ gæti innri F-girl verið að segja ‘forget you.’ Hvort heldur sem er þá er ætlunin að stöðva óvininn ( sem er oft bara okkar eigin hugarburður!) og standa með því sem við trúum.”

Þetta gerir Andrea að sjálfsögðu í hljóði... enda þekkt fyrir fallega framkomu.  

Nú æfi ég mig alla daga á ýmsan hátt að sýna sjálfri mér meiri virðingu og ást – og ekki síst skelli ég á mig gleraugum Guðs til að sjá mig kýrskýrt... 

Held nú að í reynd þá elskum við okkur meira en við erum að fatta...

Með brosi og fullri virðingu... :) 

TO DOUBT IS ALSO DIVINE

TO DOUBT IS ALSO DIVINE

I’m positive that in all difficulties we experience, there is a hidden gift, and for me that belief is very helpful, specially when something really bad happens,- I can even in those circumstances become more curious than scared about the future. All the same I can get very impatient and want to control reality, by praying to God ´´please fix the problem – immediately!'' I want proof that everything will be fine in the end and that there is no need to worry. This behaviour is obviously the opposite to being in the NOW.

To be sceptic is both human and godly. Didn´t Jesus Christ express doubt before he was arrested and crucified? The story says he called upon his father (whom we call God) and wanted to be free from all the pain and suffering and not to take part in what was coming. He knew deep within that his sacrifice was a gift he was giving the world. A similar thing happened to the late Nelson Mandela, first president of South Africa. He was angry in the beginning of his imprisonment until he listened to his inner voice and decided to change his attitude and give his imprisonment a positive meaning. He  decided to BE a man of peace and a mediator the world could trust – to really ‘walk the way he talked!’

Both those guys were convinced that their lives had some important meaning to the world  and their humility, love, trust and unconditional forgiveness is a priceless gift to us all. They are of course among our best teachers - at least among the most famous ones. ;-)

Every day gives me the opportunity to walk the way I believe is the best and most true for me. I myself have had my ups and downs and I make mistakes everyday – but I’m grateful for how quickly I’m back on my feet again and take responsibility for my life and actions. To forgive myself and others is the only way to become free and at peace that works for me, one hundred percent!

Yes – there is a gift in everything, although the wrapping may sometimes be difficult to understand. Sometimes it’s just best to wait – pray for patience, open up our minds and then see what happens.

Remember dear angel that life is always on your site – and no wonder, you deserve only the very best! - No doubt about that! :-) 

Smile and a big hug to you 

AÐ EFAST ER LÍKA GUÐDÓMLEGT

Ég er handviss um að í öllum erfiðleikum felist gjöf og sú trú hjálpar mér mikið þegar eitthvað ömurlegt gerist, þá er forvitni mín vakin og því verð oftar en ekki meira spennt en hrædd við framtíðina. Oft er ég þó óþolinmóð, mig langar að stjórna veruleikanum og bið til Guðs ´´please kipptu nú þessu í lag - strax!´´ Ég vil sannanir fyrir því að allt fari vel á endanum og engu beri að kvíða. Þetta er augljóslega algjör andstæða þess að vera í NÚINU! ;-)

Að detta í efann er bæði manneskjulegt og guðdómlegt. Efaðist ekki Jesú, áður en hann var handtekinn og krossfestur? Sagan segir hann hafa ákallað föður sinn (sem við köllum Guð) og beðist undan þjáningunni - vildi um tíma hætta við allt saman. Innst inni vissi hann þó um gjöfina sem hann var að gefa heiminum. Líkt gerðist með Nelson Mandela, fyrsta forseta Suður Afríku. Mandela var reiður maður fyrstu árin í fangavist sinni, hann hlustaði síðan á innri rödd sína og ÁKVAÐ að breyta viðhorfi sínu og gefa fangavistinni jákvæðan tilgang. Hann ákvað að VERA sá friðar- og sáttamaður sem heimurinn gæti treyst – að raunverulega  ‘walk the way he talked!’  

Báðir þessir gæjar trúðu að það væri stór tilgangur með lífi þeirra. Auðmýkt þeirra, kærleikur, traust og skilyrðislaus FYIRGEFNING er ómetanleg gjöf sem þeir gáfu okkur hinum.  Þeir er að sjálfsögðu á meðal okkar bestu kennara – amk. þeirra frægustu! ;-) 

Hver einasti dagur gefur mér tækifæri til að ganga þann veg sem ég trúi að reynist sannastur og bestur fyrir mig. Mér tekst það misvel og hrasa daglega – er þó þakklát hversu snögg ég er oft að rísa aftur á fæturna og axla ábyrgð á líðan minni og hegðun. Að fyrirgefa sjálfri mér og öðrum er eina leiðin til frelsis og friðar sem ég hef fundið að virkar hundað prósent fyrir mig! 

Já, það er falin gjöf í öllu...  umbúðirnar geta þó verið skrambi skrítnar og illskiljanlegar og stundum best að bíða bara - biðja um þolinmæði, opna hugann og sjá svo hvað gerist.   

Mundi elsku engill að lífið er alltaf með þér í liði – enda engin furða, þú átt bara það besta skilið! - No doubt about that! :-) 

Bros og blíða til þín

---