I FAILED

                                                Photo of me 

I FAILED

Why in hell did I fail in the interview and be so stressed out? I should have succeeded - I know I could have. This was supposed to be piece of cake.  But no -  Instead I was sweating, shaking like a chicken on the way to the slaughterhouse and would have paid millions (maybe a bit exaggerated) to be able to turn myself off at that moment. I felt like my life was crumbling and I looked like a nervous nobody being interviewed by Trump, the President of the United States.

The circumstances where as totally different to the Presidents home as you could imagine (not that I have been there).  I was in a delightful Yoga facility in Reykjavik called Sólir and the interview was conducted by Andrea Pennington a wonderful angel of a person who only wants the best for me.  She is helping me promote SMILER around the world - Make his Mark Global!  The interview was filmed under heavy lights and with a cameraman.  The  nightmare was that the interview was conducted in English and it sometimes happens when I try to express myself in that language that I get very nervous - and at that precise moment I felt it very strongly.  

I totally messed up... I thought afterwards sitting in my car (the car has the license plate SMILER and I was far away from smiling) and I felt like a total fool that would never accomplice my goals.

I strongly belife that there is a gift in everything we experience (as SMILER preaces) and that helped me at that moment. I immediately began trying to find the gift in what I had gone through, I also used guidelines from The Work (www.thework.com) ), looked at myself and the mess I felt I‘d made very carefully to see if it was 100% correct that I had failed so miserably.  The answer was NO, far from it - I saw that I hadn‘t failed at all – and that reality was the total opposite.

I didn’t “fail” because I did show up for the interview knowing that chances where I could lose my cool and be paralyzed by stress -  that in itself takes a lot of courage!

I finished the interview and did my best - I didn’t give in to my fears (The recording wasn’t on line, so I could have stopped and left).

I saw this experience as a wonderful opportunity to work on loving myself unconditionally and to understand who I really am, instead of tearing myself to shreds for making a mistake. I learned how to be humble – who do I think I am anyway –  superwoman!?

It’s more than enough to do your best, show courage and to step into fear and out of your comfort zone. You don’t control the outcome - But you do survive... hopefully. J

Who wants fear of rejection to control you, all your life!?

In time I got over this experience and saw all the good gifts I was given and I wouldn't have wanted to change them out for a perfect interview.

Sooo... I wouldn’t have wanted to miss this (horrible) interview for the world J

Smile and my very best to you...

ÉG KLÚÐRAÐI

Af hverju í asskot. þurfti ég að klúðra viðtalinu og vera svona stressuð Ég hefði átt að standa mig – veit ég hefði getað það. Hefði átt að rúlla þessu upp. En, nei  – þess í stað svitnaði ég, titraði inn í mér eins og kjúklingur á leið til slátrunar og vildi gefa milljón (smá ýkjur) til að hægt væri að slökkva á mér. Mér leið eins og líf mitt væri að molna, sem taugaveiklað rekald í viðtali við Trump Bandaríkjaforseta.

 Aðstæður voru þó eins ólíkar heimavelli forseta Bandaríkjanna og hægt er (ekki það að ég hafi heimsótt hann og þekki aðstæður). Ég var stödd á dásamlegri jógastöð í Reykjavík sem ber nafnið Sólir og var í viðtali hjá Andreu Pennington, yndislegum engli... sem vill mér allt hið besta. Hún hjálpar mér að kynna SMILER út um víða veröld – Make his Mark Global! Viðtalið var kvikmyndað með sterkum ljósum og myndatökumanni. Martröðin var að ég þurfti að tala á ensku og stundum verð ég alveg skítnervus þegar ég á að tjá mig á því máli og þarna gerðist það sterklega!

Ég klúðraði öllu!... hugsaði ég eftir á, er ég sat í bílnum mínum (sem ber nafnið SMILER á skráningarplötunni) og upplifði mig eins og kjána sem myndi aldrei ná markmiði sínu.

Mér til bjargar hef ég þá óbilandi trú að það felist gjafir í öllu (svo segir boðskapur SMILER ;-) ) og ég fór strax að leita að henni. Ég studdist við aðferðina The Work (www.thework.com) og skoðaði trú mína um klúður mitt - hvort það væri nú 100 % rétt að ég hefði staðið mig illa.

Niðurstaðan var NEI, svo langt frá því  – ég sá að svo sannarlega hafði ég ekki 'fallið á prófinu' – heldur þvert á móti.

Ég hafði ekki ‘fallið’ því ég hafði mætt í viðtalið, þó ég ætti á hættu að klikka á kúlinu og lamast af stressi - þarf nú kjark í það!

Ég kláraði viðtalið og gerði mitt besta – gafst ekki upp þótt ótti minn vildi flýja (viðtalið var ekki í beinni útsendingu og ég hefði getað hætt og farið heim).

Ég sá þetta sem dásamlega æfingu í að elska mig skilyrðislaust og samþykkja mig eins og ég er, í stað þessa að rífa mig niður fyrir misstök. Ég lærði auðmýkt – hvað held ég eiginlega að ég sé - superwoman!?

Það er fullkomlega nóg að gera sitt besta, sýna kjark og stíga inn í óttann. Útkomunni stjórnar maður aldrei - En maður lifir af... vonandi. J

Hver vill að ótti við höfnun stýri sér allt lífið!?

Eftir smástund jafnaði ég mig og sá mjög skýrt allar þessar góðu gjafir.

Hefði aldeilis ekki viljað missa af þeim fyrir fullkomið viðtal. J

Bros og mínar allra bestu til þín...